آوای باد انگار آوای خشکسالیست 

دنیا به این بزرگی یک کوزه سفالیست 

باید که عشق ورزید، باید که مهربان بود 

زیرا که زنده بودن هر لحظه احتمالیست

دلی دارم که تنگ مشهد توست

به سر شوق حریم و گنبد توست

گدایی خسته در باب الجوادت

امید او به فضل مرقد توست

هر زمان بوی خمینی به سر افتد ما را

دور سید علی خامنه ای میگردیم

ما همان نسل جوانیم که ثابت کردیم

در ره عشق جگردارتر از صد مردیم




ای بهر خمینی خدا یارترین سیدعلی

وز نخله ی انقلاب پربارترین سیدعلی

من در کنف ولایتت می خوابم آقاجان

ای در قِبَل* دسیسه بیدارترین سیدعلی



المنة لله کــــه خدایی گشتیم

با یاری فاطـــمه ولایـــی گشتیم

در روضه ی نورانی هرشب دربیت

با خامنه ای کــرببلایی گشتیم

 ای کاش بشنوم سحری، دست فرشچیان
بعـــد از حسیــن، برای حسن میزند ضریح

ﺑﺎﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﮥ ﯾﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺭﺍﻩ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺳﺮﮐﻮﯼ ﻧﮕﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺯﻣﻘﺪﺍﺭﻭ ﻋﯿﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم؟

دلم جز هوایت هوایی ندارد/ بدون ولایت صفایی ندارد

 غم های زمانه ام که بی حد باشد
یا آب و هوای دل من بد باشد
در تَق تَقِ این قطار حل خواهد شد
وقتی حرکت به سمت “مشهد” باشد !